Toen onze accountant onlangs de concept-IB-aangifte mailde was ik blij verrast. Blijkbaar had ik teveel Inkomstenbelasting betaald en daardoor krijg ik een paar duizend euro terug. YES! Terwijl ik een gat in de lucht sprong, sloeg mijn fantasie gelijk op hol. Immers, op deze teruggaaf had ik niet gerekend en ineens leken er allerlei materiële zaken mogelijk waar ik al jaren van droomde. Nu kon ik eindelijk die……..uhm…. tsja… nou ja, in elk geval iets duurs kopen! Dagen lang heb ik lopen fantaseren maar ik kon het niet bedenken.
Ik heb namelijk alles al wat ik nodig heb.
Begrijp mij niet verkeerd, ik hou erg van mooie dingen, mooie kleren, vakanties, ben horlogegek, autoliefhebber en muziekverslaafde, dus een Omega James Bond Horloge, een Volvo XC90 of een nieuw basversterker waren in mijn fantasie al aangeschaft. Maar op de één of andere manier was de vreugde van de gefantaseerde aanschaf al heel snel aan slijtage onderhevig. Een extra basgitaar of audio-installatie leken erg aantrekkelijk, maar onder ons gezegd en gezwegen; ik ben eigenlijk dik tevreden met wat ik heb.
In een samenleving waar alles gaat om ‘groei’ en ‘meer’ is dat vast een weinig gangbare constatering, maar ik kan er niets anders van maken. Natuurlijk, ik heb makkelijk praten: we zijn tweeverdieners met een prima inkomen en hoeven niet zo veel te laten. We zijn gezond, wonen in een heerlijk huis, onze beider ondernemingen lopen goed en hebben het geluk dat wij een vangnet hebben als ons iets overkomt. Lekker lullen dus. Maar dat is nu net het punt: met ons hebben nog velen in op deze wereld het bijzonder goed.
Helaas zijn er mensen zijn voor wie het allemaal veel slechter uitpakt. Mensen die chronisch ziek zijn, of door allerhande soorten van ellende aan de zelfkant van het bestaan zijn beland. Mensen die honger lijden en geen dak boven hun hoofd hebben omdat ze de pech hadden in Mali geboren te worden en niet in Heerhugowaard. Mensen die geen geld hebben om adequate medische zorg te kunnen betalen. Er is veel narigheid en armoe in Nederland, maar veel meer nog in de wereld om ons heen.
Met die mensen in het achterhoofd schaam ik mij bij tijd en wijlen voor mijn eigen verlangen naar méér en duurdere spullen en verwonder ik mij over de schaamteloosheid waarmee sommige superrijken hun welvaart tentoon spreiden.
In de Nederlandse politiek werd het begrip een boterham met tevredenheid geïntroduceerd door minister-president Wim Kok, hij bedoelde er soberheid in overheidsfinanciën mee. Ook in ons gezin is dat begrip een jaar of 3 geleden geïntroduceerd, al hebben we er die naam niet letterlijk aan gegeven. Ons megalomane huis met enorme tuin, waar we met liefde 11 jaar hebben gewoond, hebben we verkocht. Een heleboel overtollige spullen hebben we op rommelmarkten verkocht of aan de Stichting Hand geschonken. Grote opruiming dus. Tijd voor “living light”. Of, om met Wim Kok te spreken, tijd voor een boterham met tevredenheid.
Toen ik deze week hoorde dat een topman bij een grote IT-organisatie in de US weggestuurd werd nadat de koers van het aandeel met zo’n 70% gedaald was maar toch een “oprotpremie” van $ 30 miljoen meekreeg werd het mij even te veel. Wat moet iemand überhaupt met $30 miljoen? Als dat al de oprotpremie is, was zijn reguliere beloning vast ook niet mager. Wat gaat zo iemand dan met al dat geld doen? Een 4e vakantiehuis? Een exorbitant jacht in Monaco? Is dat nou echt nodig? Misschien schenkt ‘ie het allemaal aan de weesjes in Congo, maar op de één of andere manier lijkt mij dat niet waarschijnlijk.
Komend uit een rechts-liberaal ondernemersnest vond ik altijd dat ondernemerschap en lef zeer ruim beloond mochten worden, en daar sta ik nog steeds voor. De mensen die hun nek uitsteken om de wereld vooruit te helpen, arbeidsplaatsen te creëren en welvaart te verhogen mogen van mij daar flink geld mee verdienen en wat mij betreft ook meer dan degenen die in loondienst werken; immers zij lopen ook de risico’s. Als je niet leunt op anderen, maar zelf waarde genereert en je eigen broek ophoudt, dan mag daar wat tegenover staan.
En natuurlijk mag een ieder mag weten wat ‘ie met zijn geld en zijn spullen doet.
Toch?
Als we het op de aardkloot moeten doen met beperkte hoeveelheden grondstoffen en middelen, als we constateren dat sommige essentiële basics schaars zijn, moeten we ons dan niet afvragen of het wenselijk is dat degenen met het meeste geld meer aanspraak kunnen maken op die middelen? Waarom heeft een zeer vermogend iemand het recht om in zijn Range Rover schaarse brandstof te verbranden? Waarom heeft iemand het recht om eten te verspillen en slordig met spullen om te gaan omdat ie rijk is? Ook al is dat geld verdiend met hard werken en veel risico nemen? Is er geen bovengrens aan wat een mens nodig heeft? Aan de hoeveelheid luxe die je jezelf kan toekennen, hoe heerlijk ook? Is het anno 2011 nog OK om als directeur van een onderwijsinstelling idiote salariseisen te stellen? Kan je als grote onderneming slecht presterende leidinggevenden naar huis sturen met een (veel te) grote zak geld?
Communist zal ik niet worden, maar zo onderhand vraag ik mij wel ernstig af of wij niet wat vaker gewoon domweg genoegen kunnen nemen met genoeg. Met alle moois wat we al hebben. Of we blij kunnen zijn met dat wij gezond zijn en niets tekort komen. En stoppen met jagen op meer, meer en nog eens meer om vervolgens schaarse grondstoffen te verkwisten terwijl anderen geen drinkwater of scholing hebben.
Ik pleit niet voor een enorme verschraling en verzuring; ook ik geniet van lekker eten, van een warm bad en van mooie kleren. Van een fijn ruim huis en een mooie comfortabele auto. We hoeven wat mij betreft niet de hele zaak plat te nivelleren, verschillen zijn prima. Mijn basgitaar gaat er echt niet uit, ook al is de stroom die het ding verbruikt vast ook zinniger in te zetten. Als het heel hard regent, ga ik toch echt met de auto en niet op de fiets.
Wel pleit ik voor bezinning op hoe we omgaan met schaarse middelen en vind ik dat de extreme verrijking die hier en daar aan het licht komt ronduit beschamend.
Dat moest ik even kwijt! En, onder het motto “verbeter de wereld en begin bij jezelf” ga ik een boterham eten. Met tevredenheid!
#Rijk #CrisisWelvaartGelukmaterialisme #basgitaar #Frits #omegajamesbond #tevredenheid #kleren #Wezel #Armoede #volvoxc90 #ondernemer #headhunter #Spullen