top of page
Zoeken
  • Foto van schrijverFrits van Wezel

” I hate Headhunters!!” Leve #HH3.0

Bijgewerkt op: 12 mei 2021

Sommige mensen zijn wel héél erg duidelijk. Zo ook mij oude dienstmakker Mark die ik onlangs weer eens sprak. We hadden elkaar na onze diensttijd nog één keer gezien, alweer lang geleden. Ik heb hem indertijd wel over mijn werk verteld, maar ik geloof dat hem dat ontgaan was.


‘I hate headhunters!’, riep hij toen wij elkaar troffen. Hijzelf werkt nu bij een groot beursgenoteerd bedrijf en is de baas van een grote businessunit. Een echte zwaargewicht. Nadat we elkaar een poosje uit het oog verloren waren, kwam ik erachter dat hij naar de USA was vertrokken om daar een mooie baan te accepteren bij een top-werkgever in de IT. In zijn jaren in de US is Mark zo mogelijk nog zakelijker geworden dan ik mij hem al herinnerde, en hoewel hij er niet mee koketteert, gooit hij er af toe wat puntige Amerikaanse oneliners tussendoor, ik mag dat wel en het is nog aanstekelijk ook!


In de week vóór onze lunchafspraak had hij een top-of –the-bill (dat bedoel ik..) headhunter in de arm genomen om een zware functie in te vullen. Zijn toon verried dat het geen soepele ontmoeting was met die headhunter: de man van het zeer exclusieve bureau wilde voor hem aan de slag, maar vroeg een aanbetaling bij opdracht van € 100.000,=, voor deze klus (en dat terwijl ik met klotsende oksels een startfee vraag die nog geen 5% van dit bedrag beloopt). En, by the way, hij wilde natuurlijk alleen Royal Class vliegen op zijn trips naar de US waar hij naar toe zou reizen om voor het bedrijf van Mark kandidaten te gaan hunten en interviewen, dat moest ook gelijk maar even duidelijk zijn.


Hij had er zijn buik duidelijk van vol want het verhaal ging maar door. Waar hijzelf erg geloofde in het aantrekken van jong talent om dat talent vervolgens intensief te helpen ontwikkelen, kwam de headhutner hardnekkig met kandidaten die het allemaal al 3 keer hadden gedaan. Been there, done that. En dat terwijl Mark zelf eigenlijk al wel wist wie hij wilde hebben en eigenlijk vooral iemand zoekt die in een vorm van co-makership zijn bemensing op orde helpt krijgen, werd hij geconfronteerd met deze klassieke ‘old boys’ network’ icoon. “This is serious shit man!”, hij kon er maar niet over uit!


Op het terras kwam, toen hij uitgeraasd was de onvermijdelijke vraag “….en wat doe jij tegenwoordig?”


“Oeps….eeeeh, ik ben headhunter.”


De dagen erna bleef het mij bezig houden. Ik moest hier iets mee, ons vak is toch meer dan domweg vanuit een Black Box voor heel veel geld onze “magic” doen? Waarom blijft het toch het domein van de Old Boys die vast heel vaak goed werk leveren, maar dat nog net zo doen als 30 jaar geleden? En waarom hangt er nog altijd zo’n zweem van mysterie en achterkamertjes omheen? De arbeidsmarkt voor topfuncties is toch ook steeds transparanter? Het is toch ook al lang niet meer schandalig om actief en publiekelijk te zoeken naar talentvolle topmanagers? En hoe kan het toch dat wij niet weten over te brengen waarom wij vinden dat onze vergoeding niet onredelijk is (maar ook niet kunnen bespreken met onze klant welke waarde wij toevoegen). Het is echt een professie, waarom ziet niemand dat! Ik werd steeds bozer en voelde mij haast beschaamd om mijzelf headhunter te noemen.


Net als dat van de makelaars heeft  ook onze bedrijfstak niet altijd een best imago. Dat dat komt vast ook doordat er cowboys zijn die ons vak besmetten om snel veel geld te verdienen met magere kwaliteit en veel onbetrouwbare toestanden, dat is vast en zeker waar. Belangrijker (en zinvoller) is het te kijken wat ik zelf anders kan doen om op kleine schaal te laten zien dat ons vak precies dát is namelijk een specialistisch VAK!


Op persoonlijk niveau vind ik het ook afschuwelijk dat ons vak zo te boek staat. Voor anderen kan ik niet spreken, maar ik ben in dit vak beland omdat het mijn lust en mijn leven is om mensen te ontmoeten en ze met andere mensen in verbinding te brengen om zo iets nieuws te laten ontstaan. Vanuit de overtuiging dat verandering erg gebaat is bij nieuwe combinaties. En omdat ik er enorm van geniet om te zien hoe door niet voor de hand liggende matches te maken, er echt iets gebeurt. En natuurlijk is het fantastisch dat ik daar een boterham mee kan verdienen, maar het is wel secundair. Ook verbindingen die mij niets opleveren in materiële zin, kunnen mij een erg voldaan gevoel geven. Een nieuwe sponsor voor de voetbalclub, een nieuwe partner voor een vrijgezelle vriend of een financier voor een bevriende ondernemer.

Welke vooroordelen bestaan er allemaal over ons vak? Op een oproep via Linked In kreeg ik veel reacties. Allemaal in de lijn met de observaties van mijn dienstmakker Mark:

  1. Headhunters zijn te duur en zijn “in it for the money”

  2. Headhunters zijn agressief in hun benadering van klanten

  3. Je hebt ze nodig maar eigenlijk zijn ze een “pain in the ass”

  4. Headhunter hebben maar één manier van werken en dat is hún manier van werken

  5. Headhunter zijn niet transparant. Na opdrachtverstrekking verdwijnen ze hun kantoor in, doen hun toverkunstje en komen dan met 3 enorm voor de hand liggende kandidaten.

  6. Headhunters komen met voorspelbare, weinig gedurfde kandidaten uit angst niet te kunnen plaatsen

En zo zijn er vast nog wel meer te bedenken, kom maar door als je er nog meer kent! Zelfs de week na onze ontmoeting lag ik nog te peinzen. Hoe dan ook,  ik moet en zal iets gaan doen aan het slechte imago van ons vak, liefst in een spannend experiment met een klant die de ballen heeft om dat aan te gaan. Ik zou onze bedrijfstak, maar ook onze klanten wel eens een spiegel voor willen houden. Om te laten zien dat bureaus en opdrachtgevers elkaar gevangen houden in een dansje dat niet meer thuis hoort op dansvloer die 2013 heet.

Er moeten andere manieren zijn om samen met de klant te komen tot een optimale bemensing. Met de komende vergrijzing hebben opdrachtgevers alle hulp nodig die ze maar kunnen vinden om zo de kwaliteit die ze nodig hebben om hun dromen te verwezenlijken, binnen te kunnen halen en houden. Vanuit de posities die we hebben ingenomen komen we niet verder.

Het is daarom tijd voor experimenten. Experimenten om te onderzoeken op welke wijze organisaties en bureaus kunnen samenwerken om voor de langere termijn vanuit gedeelde belangen de juist mensen binnen te halen.


We noemen in navolging van het fantastische boek Society 3.0 voorlopig even Headhunting 3.0. In de loop van de weken ontstond een plan en dat plan is nu af. En mijn dienstmakker Mark speelt daar een belangrijke rol in….. Doel van het experiment is het uitproberen van alternatieve methoden van headhunting om zo te komen tot nieuwe best practices en nieuwe samenwerkings- en verdienmodellen.


Voor Mark en zijn werkgever zou het experiment aantrekkelijk moeten zijn omdat ze kunnen uitproberen of ze op een andere manier tegen voor acceptabele kosten toptalent kunnen binnenhalen. Een test ook, om te ervaren of bij een andere taakverdeling een groter gevoel van gelijkwaardigheid en transparantie ontstaat. En mogelijk ook een betere balans tussen geven en nemen. Ook zou het zijn bedrijf kunnen helpen om publiciteit te genereren als werkgever; een werkgever van deze tijd, een werkgever 3.0!


What’s in it for me? De mogelijkheid om een nieuw businessmodel uit te proberen en de kans om te experimenteren met een nieuwe verdienmodel. Ook zou ik graag eens wat reuring willen creëeren in onze bedrijfstak. “Let’s make some waves!” om aan te tonen dat het toch echt een vak is! Ook zou ik graag samen met een smaakmakende klant willen leren en via het publiek domein de discussie willen voeren over het bestaansrecht en de toegevoegde waarde van onze beroepsgroep om zo eens lekker voor de spiegel te gaan staan met zijn allen.


images-4

Mark heeft inmiddels zijn gedachten laten gaan over mijn plan. Hij wil graag meewerken en dat is fantastisch nieuws. Nu nog een geschikt moment en een passende functie, ik kan haast niet wachten!


De hardcore fans van FC Twente roepen altijd “Proud to be a Tukker”, ik ook! Maar ook roep ik van harte “Proud to be a headhunter”!! En nu maar hopen dat mijn maatje Mark dat over een poosje ook weer snapt!

8 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven
Post: Blog2_Post
bottom of page